Mieke Kriens

Iedereen denkt bij het horen van haar naam aan De Nederlandse School, het Sinterklaasfeest of de maandelijkse borrel in Montpellier. Mieke Kriens weet van wanten!

Mieke, je hebt in verschillende landen gewoond. Als je opnieuw mag kiezen, wat wordt het dan: Nederland, Zweden of Frankrijk?

Ik ben geboren en getogen in Zaandam. In 1981 ontmoette ik via vrienden van mijn ouders Peter, met wie ik nu meer dan 30 jaar samen ben. We hebben tot 1990 in Haarlem gewoond en tot 1993 in Bennebroek. In 1994 zijn we voor het werk van Peter met onze twee kinderen, een dochter van 5 en een zoon van 3, tijdelijk naar Zweden verhuisd. Ik miste het sociale leven in Nederland enorm en in 1997 keerden we terug. Maar ook in Nederland vond ik niet meer wat ik zocht. In 1998 zijn we daarom opnieuw naar Zweden vertrokken. Zweden is een mooi, schoon, rustig en plezierig land, maar het klimaat is niet geweldig. We overwogen om naar een Engelstalig land te vertrekken om niet weer een taal te hoeven leren. Maar tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk viel het kwartje. Hier wilden we wonen! In 2003 zijn we dan ook definitief naar Frankrijk gekomen. We hebben eerst voor 1 jaar een huis gehuurd in Baillargues en daarna een huis gekocht in Beaulieu. Deze streek heeft zo veel voordelen: dicht bij zee, leuke stad, internationale luchthaven,internationale school…

Hoe ervaarden de kinderen zoveel verhuizingen?

We hebben de kinderen in de besluitvorming betrokken. Toen ze nog klein waren, gingen ze uiteraard vanzelf mee. Maar toen we naar Frankrijk wilden verhuizen, waren ze daar niet echt blij mee. Ze begrepen echter waarom we wilden verhuizen en werkten volledig mee. Wel zei mijn dochter dat ze na het eindexamen middelbare school terug naar Zweden wilde gaan. Dat heeft ze uiteindelijk niet gedaan. Mischa heeft haar studie in Frankrijk afgerond en is daarna naar New York vertrokken. Thomas studeert momenteel in Parijs. Om de overgang te vergemakkelijken stuurden wij de kinderen in Frankrijk naar een internationale school. Maar na anderhalf jaar Frankrijk gaven ze zelf aan naar een openbare Franse school te willen.

Je bent diëtiste van beroep. Hoe ben je in het onderwijs terechtgekomen?

Ik werkte in Nederland voor Nutricia. Toen we kinderen kregen, ben ik gestopt met werken, ik wilde graag thuis zijn voor ze. In Zweden stortte ik me op het leren van de Zweedse taal en gaf de kinderen zelf Nederlandse les. We waren immers maar tijdelijk in Zweden. Tijdens de tweede periode in Zweden vroeg een leerkracht op de Nederlandse school of ik de lessen van haar wilde overnemen. Dat heb ik gedaan. Ik heb toen de tweejarige Pabo-opleiding op afstand gevolgd. Daarna kon ik stage lopen bij… mijzelf, onder toezicht van een leraar Nederlands in Götenborg. In 2003 behaalde ik mijn diploma, dat dus ook geldig is in het buitenland en de mogelijkheid biedt een Nederlandse school op te richten. Daarnaast hebben Peter en ik een eigen bedrijf, Aqute (www.aqute.biz), dat software architecturen ontwikkelt voor organisaties. Ik verzorg de administratie en dat kan ik overal doen.

Hoe is de Watertoren tot stand gekomen?

Eenmaal in Frankrijk hadden we eerst een jaartje nodig om alles op de rails te krijgen: gezin, bedrijf, cascowoning,Frans leren… In 2005 kreeg ik het rustiger en besloot ik na een enquête onder Nederlandse gezinnen om een Nederlandse school op te zetten: De Watertoren (www.watertoren.info). Dat bracht enorm veel werk met zich mee. In september 2006 kon de school worden geopend en ging ik zelf als leerkracht aan de slag. Aanvankelijk was de school ondergebracht bij de Internationale school in Baillargues, maar sinds 2007 hebben we een eigen lokaal in Saussan. Het logo van de school is ontstaan tijdens de Pabo-opleiding. Samen met medestudente Pauline moesten we als opdracht ee virtuele school opzetten. Haar zoontje tekende toen het logo en mijn zoon Thomas bedacht de naam, De Watertoren, als verwijzing naar het vele water in Nederland. In 2010 ben ik gestopt als docente bij De Watertoren. In 2012 vertrok de voorzitter en heb ik zijn taak overgenomen. In het bestuur zitten nog twee andere NVM-leden: Els Kengen is secretaris en Maarten Post is penningmeester. Het is een bijzondere ervaring, want als voorzitter kijk je heel anders tegen een school aan dan als leerkracht. Hoewel het voorzitterschap normaliter weinig werk met zich meebrengt, heb ik het er door de recente veranderingen in het Franse schoolsysteem ineens onverwacht druk mee.

Je geeft elders nog steeds les aan volwassenen en kinderen…

Sinds 2008 geef ik voor de Greta Nîmes Nederlandse les aan Franse volwassenen, met name aan beginners die in het toerisme gaan werken. Deze lessen zijn face to face, wat het geweldig leuk maakt! Ook geef ik Nederlandse les aan medewerkers van campings en dergelijke. Daarnaast verzorg ik voor taleninstituten Nederlandse lessen per telefoon. Soms geef ik ook Engelse les aan kinderen in het dorp in het kader van de buitenschoolse activiteiten. Daartoe heb ik een online opleiding gevolgd bij het Cambridge Institute, die geldig is voor privéscholen. Je hebt ook een website gemaakt met gedetailleerde informatie over het Franse onderwijssysteem en de mogelijkheden om Nederlands als eindexamenvak te doen (www.onderwijs.fr).

Hoe is deze site ontstaan?

Mischa wilde Nederlands als eindexamenvak doen. Ik ben toen op zoek gegaan naar de regels en naar oude examens. Enige jaren later onderzocht de werkgroep Onderwijs van de FANF onder leiding van Wouter Tetterode in samenwerking met de Nederlandse Ambassade de mogelijkheden voor het doen van eindexamen Nederlands in Frankrijk. Het doel was om inzicht te krijgen in het aantal potentiële leerlingen, in de regels die aan het examen moeten worden gesteld, aan de examinatoren, etcetera. De werkgroep heeft alle informatie verzameld en ik heb die op de website bijeengebracht. Daarnaast bied ik oude eindexamens aan, die ik tegen een vergoeding nakijk en corrigeer.

En daarna lekker een borrel met Nederlanders onder elkaar?

De borrel was een initiatief van Wout Hoff. Els Kengen en ik hebben dat overgenomen toen hij naar het buitenland vertrok. Een keer per maand sturen we een uitnodiging naar geïnteresseerden en reserveren we de kelderzaal in café Le Montpe’l. We hebben opzettelijk voor de avond gekozen omdat de meeste deelnemers overdag werken.

Welke hobby’s heb je?

Ik houd van lezen, in het Nederlands, Engels, Zweeds en soms in het Frans. Ik heb altijd een boek op mijn nachtkastje liggen. Op dit moment Twee testamenten van Elizabeth Musser. Verder mag ik graag koken. Mijn vegetarische lasagne heeft eens in De Volkskrant in de rubriek Volkskeuken van culinair journalist Onno Kleyn gestaan. Ik kan snel koken en vind ook de dagelijkse kost leuk om te bereiden. Daarnaast maken Peter en ik elk weekend een stevige wandeling van een paar uur. We lopen zo 20 kilometer weg. We zijn ook een paar keer op wandelvakantie geweest en dan voelen wij ons echt helemaal vrij!

Wat verwacht je van de NVM?

Ik ben lid van de NVM sinds het opstarten van de borrel in 2010. Ik was al lid van de NVLR sinds de oprichting van de Nederlandse school in 2006. De NVM biedt de mogelijkheid gezellige contacten met Nederlanders te onderhouden. Ik neem nauwelijks deel aan andere activiteiten, omdat ik daar geen tijd voor heb. Ook zal ik niet zo snel iets nieuws organiseren, omdat ik al zo veel te doen heb. Ik ben ook niet lid van andere verenigingen, ik moet alleen een keer per week van mijzelf naar gymnastiek.

Wat zou je de andere NVM-leden nog willen zeggen?

Zorg dat je integreert! Zorg dat je activiteiten in je directe omgeving onderneemt, dat je onderdeel van het Franse leven gaat uitmaken. Je moet dat heel bewust doen, ook al kost dat in het begin veel moeite. Je kunt je bijvoorbeeld voorstellen aan de burgemeester van je dorp, of voor werkzaamheden een beroep doen op lokale werklui. Je blijft hoe dan ook buitenlander, maar als je alleen in “het Nederlandse” blijft hangen, integreer je nooit.

Montpellier februari 2015